دوئل ها در ژاپن فئودالی

دوئل ها،در کنار هنرهای رزمی ژاپنی ،یک موضوع جالب را در دوران فئودالی به وجود آورده بودند. هنرمندان ورزشهای نمایشی  در مبارزه های رسمی، و برای دلایل گوناگون با یکدیگر به رقابت می پرداختند. یک توریست پرتغالی در اوایل1600 میلادی وارد ژاپن شد  ودر مورد شیوه به کارگیری از شمشیر در سنجش فرد مقابل (حتی با سلاح های واقعی )،مشاهدات خود را به رشته تحریر در آورد.

 گاهی اوقات یک رزمی کار می توانست به دنبال دوئل در برابر هر فردی باشد،زیرا به واسطه این کار به شهرت زیادی می رسید .پیروزی در مقابل یک حریف مشهور می توانست شاگردان زیادی را برای فرد پیروز (و ثروت فراوان)به ارمغان بیاورد.
همچنین او می توانست نظر لردهای ثروتمند را برای استخدام جلب نماید. کسانی که به عنوان مربیان رسمی این لردها انتخاب می شدند، حقوق و موقعیت بالایی را به دست می آوردند.

شوگونت توانست دیدگاههای رسمی را در مورد دوئل کردن جهت دهی و یکپارچه سازد.
در این دوران،افراد عالی رتبه همین خواسته را دنبال می کردند .اگر سامورائی ها از انرژی خودشان در مبارزات استفاده می کردند، و در عوض کمتر در فعالیت های کم ارزش حضور می یافتند. مثل سرنگونی حکومت توکا گاواکه در آن شوگانها به دنبال حذف دوئل کردن بودند،زیرا این عمل را نوعی وحشی گری قلمداد می کردند.رهبران آن ها به دنبال کشوری آرام  بودند.همچنین در فرایند این دوئل ها هیچ گونه پیوستگی خاصی ملاحظه نمی شد.گاهی اوقات دوئل ها با یک پلاکارد رسمی در یک محل عمومی آغاز می گردید ،و گاهی اوقات آنها برای رقبای خصوصی انجام می گرفت.یکی از ترسناک ترین آنها اینگونه بود که فردی به طرف مرکز اموزش می رفت و مبارز می طلبید.اگر در این مبارزه مربی پیروز می شد ،اتفاق خاصی نمی افتاد ،اما اگر شکست می خورد ،او را اخراج و حقوق او را نمی دادند.

 

و اما در دیگر کشورها

دوئل کردن: یک تاریخچه طولانی در غرب دارد ،البته تفاوتهای زیادی بین نوع دوئل های انها با دوئل های دوران فئودالی ژاپن وجود دارد. در حالی که حس انتقام در غرب افراد را به سوی دوئل می کشاند، اما این نوع دوئل کمتر در ژاپن دیده می شد.مشهور بودن در غرب خیلی جدی بود،اما این مفهوم را در ژاپن نداشت. این به همان دلیل است که وقتی مربیان هنرهای نمایشی ژاپنی وارد غرب شدند،به شاگردان خودشان دوری از حمله و ضربه زدن به دیگران را می آموختند. انتقام گیری جایی در دوئل های قدیمی ژاپن نداشت. اگر کسی دچار اشتباه می شد و به شما آسیبی می رساند، شما او را می یافتید و سپس او را به قتل می رساندید. انتقام در این صورت نوعی عدالت بود و برای فرد مرتکب شونده هیچ بی آبرویی به همراه نداشت. تفاوت دیگر در قوانین است ژاپنی اصلا قوانینی را برای دوئل نداشتند در غرب از قرن 16تا19،تمامی دوئل ها عادلانه انجام می شد (ویرجینیا).

شرکت کنندگان برای سلاح توافق می کردند.و دوئل های رسمی قرون وسطی (اروپا)صورت می گرفت. ترتیب دهندگان دوئل ها نیز به دنبال بررسی سلاح ها بودند. در ژاپن،چنین چیزی قابل تصور نبود.کسانی که دوئل می کردند،می توانستند حتی از سلاح های واقعی استفاده نمایند. در کنار این موضوع،حتی فرد می توانست ان سلاح را بر روی دست بگیرد وبه همگان نشان دهد.یک شرکت کننده می توانست یک شمشیر چوبی داشته باشد و رقیب او یک میله آهنی در دست داشته باشد.حتی اگر موافقتی در این موضوع وجود داشت،هیچ تضمینی برای عدم آسیب رساندن وجود نداشت. نیروی حداکثری در استفاده از سلاح و داشتن سلاح های برتر کاری اخلاقی تلقی می شد .اگر یک مبارز با چوبی کوچک حضور یابد و شخصی با یک زنجیر بزرگ به مبارزه با او بیاید ،این یک مبارزه نا عادلانه خواهد بود.این تمایز بین دوئل ها در غرب و ژاپن ،بیشتر ریشه در تفاوت در ذهنیتی و فرهنگ دو طرف داشت.
 در غرب،ما به دنبال کارهای ناعادلانه هستیم ،پس به همین دلایل است که در مسابقات جودو یا کاراته تکنیک های خشنی استفاده نمی شوند.این اصلاحات برای ایمن تر شدن و عادلانه تر کردن این ورزشها است ،که بعدها ژاپنی ها از ان ها استفاده کردند.به نظر این روند غیر پیوسته بوده است،اما مفهوم عدالت غربی بر هنرهای ژاپن تحمیل شده و باعث رشد و تکامل در آن ها گردیده است.پس یک فرد 200پوندی نمی تواند با شخص سبک وزن مبارزه جودو داشته باشد .پس ما به تفکر در مورد دوئل های مرتبط با زمان فئودالی ژاپن و بررسی تفاوت های بین آنها و مبارزات امروزی و انعکاس معنی آنها نیاز داریم.