آموزش دفاع شخصی در اصفهان

سیستم دفاع شخصی کاربردی

سیستم دفاع شخصی کاربردی

آموزش دفاع شخصی در اصفهان

آموزش تخصصی پیشرفته ترین سیستم دفاع شخصی
آموزش دوره دفاع شخصی چاقو
آموزش مبارزات آزاد و مبارزه با چاقو
آموزش حرفا ای بدنسازی رزمی و آمادگی برای مسابقات
آموزش تمامی سلاح های سرد رزمی و دفاع انها در یک موقعیت تهاجمی
آموزش سلاح های سرد نظامی تونفا و باتوم
آموزش سیستم کالی کمبت
آموزش کامل چاقوی کارامبیت
آموزش کامل تکنیکهای قفل مفاصل در هر موقعیتی
آموزش از صفر تا حرفه ای و قهرمانی و مربیگری
ارائه احکام معتبر فدراسیونی
توسط مربی و داور رسمی دفاع شخصی و سلاح های سرد
با من حرفه ای شوید....
09044068017

۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «آموزش شمشیر سامورایی در اصفهان» ثبت شده است

آیا شما یک رزمی کار هستید یا فقط فیلم های بروس لی را دوست دارید، یادگیری و استفاده از نانچیکو تفریح و سرگرمی ارزشمند و مفیدی است. عده زیادی به آن علاقه دارند اما نمی دانند از کجا شروع کنند و باید چکار کنند. در این مقاله مراحل یادگیری نانچیکو را به ترتیب توضیح می دهیم.
 

1- خرید یک نانچیکو. نانچیکو از دو دسته تشکیل شده است که به وسیله طناب یا زنجیری به هم متصل شده اند. برای خرید آن می توانید به سایت فروشگاه هنرهای رزمی مراجعه کنید و نانچیکوی مورد نظرتان را خریداری کنید. توصیه من این است که اگر تا به حال با نانچیکو کار نکرده اید نوع پلاستیکی آن را بخرید و بعد که در استفاده از آن مهارت پیدا کردید می توانید نوع چوبی یا فلزی آن را بخرید. چون کار با نانچیکو خطرناک است و اگر به آن مسلط نباشید احتمال دارد که به خودتان صدمه بزنید.

 

 

2- شروع آهسته. نباید توقع داشته باشید که در مدت خیلی کمی به راحتی بتوانید آن را یاد بگیرید و مثل حرفه ای ها با آن کار کنید. در ابتدا حرکات شما کند است و نمی توانید با سرعت زیادی آن را به دور خود به چرخش دربیاورید. اول باید بتوانید آن را مثل عدد 8 بچرخانید. بعد از مدتی که تسلط شما افزایش یافت سرعت حرکات شما نیز افزایش می یابد.

 

 

3- چند حرکت ساده را یاد بگیرید. شما باید یاد بگیرید که با استفاده از نانچیکو حرکاتی مانند عدد8، حرکات زیر بغل، حرکت آن به چپ و راست، حرکت به دور کمر و شیوه توقف آن را یاد بگیرید. هنگامی که شما این حرکات ساده را یاد گرفتید می توانید به تدریج مسائل پیچیده و سخت تری را نیز انجام دهید. یکی دیگر از روش های یادگیری، استفاده از کتاب های آموزشی نانچیکو می باشد. هنرمندان رزمی برای صدها سال از آن استفاده کرده اند.

 

 

4- انجام یا ابداع حرکات پیچیده تر. وقتی که شما به مطالعه کتاب های مربوط به نانچیکو می پردازید و یا فیلم های آموزشی را مشاهده می کنید، باید قادر باشید این حرکات را با هم ادغام کرده و حرکتی جدید درست کنید. حتی باید نحوه پرتاب و گرفتن مجدد نانچیکو را یاد بگیرید.

 

 

5- ارتقاء به چوب. میدانید که فوم سریع و سبک است، شما باید خود را برای چالش های بزرگ تر آماده کنید. تفاوت بین چوب و فوم در وزن آن ها است. شما باید از وزن های سبک شروع کرده و به مرور زمان آن را افزایش دهید. وقتی که کار با نانچیکو را یاد گرفتید و توانستید حرکات را به سرعت انجام دهید، می توانید کم کم به چوب روی آورید و یک نانچیکوی چوبی برای تمرین انتخاب کنید.

 

 

نکته ها
همیشه هر حرکت را به آرامی یاد بگیرید، پس از آن به تدریج سرعت دست خود را افزایش دهید. هنگامی که برای اولین بار با نانچیکو کار می کنید سعی نکنید با سرعت زیاد از آن استفاده کنید. زیرا نانچیکو می تواند صدمات و ضربات سنگینی به شما وارد کند.

 

در کار کردن با آن قاطع و سریع باشید تا بتوانید آن را به دور بدن خود حرکت دهید.
 

قبل از آنکه با آن کار کنید دامنه حرکت خود را تعیین کنید.
 

 

سعی کنید با نانچیکو شبیه یک عضو از بدن خود رفتار کنید و آن را جزئی از خود بدانید. با اینکار تسلط شما بر آن افزایش می یابد.
 

هشدارها
افرادی که از اختلالات مفصل و یا سندرم مچ دست رنج می برند باید از کار کردن با آن پرهیز کنند و سعی کنند ورزش هایی مانند تای چی را انجام دهند.

 

به یاد داشته باشید که نانچیکو یک اسباب بازی نیست. از آن می توان در دفاع شخصی و ورزش های رزمی استفاده کرد.
 

احتمال اینکه با نانچیکو به دوست خود یا کس دیگری آسیب بزنید وجود دارد. در این صورت کمک های اولیه را انجام دهید.
 

خرید و همراه داشتن نانچیکوی چوبی در بعضی از کشورها ممنوع و غیر قانونی می باشد. همیشه قبل از خرید و همراه داشتن آن در منطقه ای دیگر سعی کنید قوانین محلی آن منطقه را بخوانید تا دچار مشکل نشوید.
 

هنرهای رزمی در چین بیش از 5000 سال قدمت دارد. همانطور که انواع مختلفی از سلاح ها تکامل یافته اند، مواد و فنون ساخت آنها نیز تغییر کرده اند. سلاح های ابتدایی از سنگ ساخته می شد و بعد ها مس، برنج و در نهایت آهن که فوق العاده قوی بود جایگزین سنگ شدند. اکنون مردم مطالعه خاصی بر روی سلاح های رزمی باستانی انجام نمی دهند چون معتقد اند که در این دوره و با پیشرفت تکنولوژی و ساخت سلاح های جدید استفاده از آن ها بی معنی است. مثلا تفنگ، به راحتی قابل استفاده است و پتانسیل بالای برای کشتن افراد دارد. یکی دیگر از دلایل دوری مردم از سلاح های رزمی باستانی این است که استادان واجد شرایط خیلی کمی وجود دارند که هنوز با آن سلاح ها آشنایی داشته و نحوه کار با آنها را آموزش دهند. همچنین کسب مهارت استفاده از سلاح های رزمی، نیازمند صبر، حوصله و پشتکار زیادی می باشد. در جامعه امروزه، تعداد کمی از مردم مایل به صرف انرژی  و وقت لازم برای یادگیری استفاده از سلاح های رزمی چینی می باشند.
 

مطالعه و تمرین بر روی سلاح های چینی، مانند هر هنر رزمی دیگر، ارزشی فراتر از یادگیری تکنیک های آن دارد. مطالعه بر روی آنها از ارزشی تاریخی نیز برخوردار است، چون این نوع هنر 5000 سال قدمت دارد و همراه فرهنگ انسانی تکامل یافته است. همچنین از ارزش هنری نیز برخوردار می باشند. مانند یک رقصنده خوب، یک رزمی کار باید بتواند بر روی کل بدن خود کنترل داشته باشد. یکی دیگر از ارزش های آن، جنبه سلامتی است که برای ما دارد.

 

یادگیری کار با سلاح های چینی نیاز به آموزش های فیزیکی گسترده ای دارد تا بدن را قادر سازد که قوی و هماهنگ باشد. البته از آنها نیز می توان برای دفاع شخصی نیز استفاده کرد. سلاح های رزمی برای مقاصد دفاعی ساخته شده بودند. تمرین با آنها شما را قادر می سازد که زمان واکنش شما کمتر شده و قابلیت مانور سریعی داشته باشید. ارزش اخلاقی به عنوان مهمترین جنبه از هنر سلاح های رزمی هنوز باقی مانده است. رزمی کاران باید صبر و شکیبایی، پشتکار و تواضع را یاد بگیرند. با سعی و کوشش و فداکاری، می توانید اعتماد به نفس و قدرت درونی خود را تقویت کنید.

 
طبقه بندی سلاح های چینی
در چین باستان، سلاح ها تا حد زیادی متفاوت بودند. این تغییرات ناشی از تفاوت در نواحی جغرافیایی، ویژگی های فیزیکی رزمی کاران، فرهنگ، سبک زندگی محلی و اهداف خاص استفاده از آن ها بود. یک رزمی کار باید علاوه بر شناخت سلاح های چینی، تفاوت آن ها را نیز درک کند. کلمه سلاح به چینی "Bingqi" می باشد که معنی آن "ابزار سرباز" است. همچنین Bing به معنی "سلاح های بلند" و " Duan Bing " به معنی سلاح های کوتاه است. اصطلاح دیگری که معمولا توسط چینی مورد استفاده قرار Wuqi  است که به معنای "ابزار رزمی"  یا "سلاح های رزمی"  می باشد. در طول تاریخ 5000  ساله سلاح های رزمی، سبک، شکل، مواد و روش ساخت آن از یک سلسله به سلسله دیگر تغییر کرده است. در مدت یک سلسله، که برخی از آنها800  سال به طول انجامیده اند، تعداد بیشماری از سلاح های چینی تکامل یافته اند.

 

برای مشخص کردن بسیاری از این سلاح ها، هجده نوع از سلاح ها از جمله بلند، کوتاه، بسیار کوتاه، نرم و پرتابی انتخاب شدند. یک رزمی کار خوب باید بر این سلاح ها تسلط داشته باشد و یا هجده نوع از تکنیک های رزمی را یاد بگیرد.

 

مشکلاتی برای یک طبقه بندی نسبتا ساده از سلاح های چینی وجود دارد. اول اینکه سلاح های مشابه می توانند نام های مختلف در سلسله های مختلف داشته باشند و دوم اینکه یک سلاح با تغییر در طراحی بسیار جزئی اغلب یک نام جدید دریافت کرده است  و بلاخره اینکه بسیاری از سلاح های باستانی شناخته شده اند اما ساختار دقیق آنها هنوز در ابهام باقی مانده است.

 

 

نمونه ای از مشکلات گفته شده را توضیح می دهیم:

 سلاح FA از سلسله "هان" به عنوان یکی از 18 سلاح در نظر گرفته شد. اما FA احتمالا یک استراتژی جنگی بوده تا یک سلاح رزمی واقعی.
Jue یک سلاح سوراخ دار بود اما امروزه دیگر وجود ندارد.
Huan به معنی "حلقه" به کلاس سلاح های بلند تعلق دارد اما شکل آن چندان به این کلاس نمی خورد.
Ben به عنوان ابزاری مشتق شده از " تیشه صاف کن"  که توسط نجاران مورد استفاده قرار می گرفت شناخته می شد، اما جزئیات ساختار آن هنوز مشخص نیست.

 

 

سلاح ها و استراتژی های مبارزه
استراتژی مبارزه، یک عامل تعیین کننده در جنگ و مبارزات بود. و یک رابطه جدایی ناپذیر با سلاح داشت. برخی از این سلاح ها برای یک استراتژی جدید ابداع شدند. برای مثال قلاب شمشیر و سپر برای حمله به پاهای اسب در سلسله Song طراحی شد. همچنین از سپر برای دفع حملات دشمن استفاده می شد.

بسیاری از این سلاح و استراتژی ها در جنگ های بزرگ بوجود آمدند و پس از آن در مبارزات شخصی نیز مورد استفاده قرار گرفتند. استفاده از هر سلاح نیازمند تکنیک های منحصر به فردی است. در دوران باستان، منجنیق هایی که سنگ های بزرگ و سنگین را پرتاب می کردند به عنوان اولین سلاح مورد استفاده قرار می گرفتند.

پس از اختراع باروت، از گلوله توپ به جای سنگ به عنوان سلاح پرتابی استفاده می کردند. نه تنها این گلوله ها قادر به طی کردن مسافت بیشتری بودند بلکه قدرت تخریب بیشتری داشتند و باعث ایجاد رعب و وحشت در بین نیروهای دشمن می شدند.

 

شمشیر انتخاب رزمی کاران
یک رزمی کار با استفاده از سلاح کوتاه و سبک تر و با تکیه بر سرعت و توانایی های خود می تواند ضربات سنگینی به دشمن وارد کند. چنانچه در یک محدوده نزدیک به حریف قرار گرفتیم، استفاده از سلاح های بلند کارایی چندانی ندارد و برای ما مانعی ایجاد می کند. تاریخچه چین باستان سرشار از جنگ هایی بوده که به کشتارهای وحشتناک منجر شده اند. در این جنگ ها از طیف وسیعی از سلاح های رزمی که نقش مهمی در توسعه مبارزه در چین داشتند استفاده می شد.

چینی های باستان بیش از 3000 سال پیشرو در علوم "متالوژی" بودند. آنها آلیاژ هایی را کشف کردند و با تحقیق و آزمایش بر روی آن ها توانستند سلاح هایی درست کنند. در آن دوران کشف یک آلیاژ جدید برای ساخت شمشیر به اندازه کشف انرژی اتمی در دوران مدرن با اهمیت بود. متاسفانه اطلاعات بسیار کمی در مورد همه سلاح ها وجود دارد.

 

چینی های باستان شمشیر را به عنوان محبوب ترین و مهمترین سلاح رزمی می شناختند، به همین دلیل شمشیر توسط امپراتوران، شاعران و دانشمندان به طور یکسان مورد توجه قرار می گرفت. کنفسیوس، لی تای و بای شاعر معروف در سلسله تانگ از جمله کسانی بودند که به آن توجه خاصی داشتند.

تسلط بر تکنیک های پیچیده مبارزه با شمشیر بسیار دشوار است و به مهارت خاصی نیاز دارد که آن هم با تمرین و پشتکار بدست می آید. شمشیر دارای طرح و شکلی زیبا می باشد، ولی زیبایی فیزیکی آن به تنهایی دلیلی بر تمایز بین سایر سلاح ها و شمشیر نمی باشد. کلید حفاظت از شمشیر در طول تاریخ این واقعیت است که مورد علاقه امپراتوران و هنرمندان رزمی کار قرار گرفته است.  به دلیل حمل ساده و سبک بودن آن علاوه بر مردان در بین زنان هم محبوبیت زیادی پیدا کرد.

تعالی در شمشیر بازی نیازمند آن است که یک تلاش آگاهانه برای یادگیری و اجرای تکنیک صحیح با سلاح های سامورایی صورت بگیرد.در حالی که زندگی مطابق با فضائل bushido است. با گذشت زمان و تجربه و با فرض سطح خاصی از توانایی های فیزیکی و پشتکار در عمل، با سلاح سامورایی با تسلط بر نفس می توان به دوره خاصی سفر کرد.


 

رمز ذهن و سلاح


کلید تسلط بر نفس آمیختن بدن و سلاح سامورایی مانند شمشیر است. درنتیجه باعث ایجاد روحیه درونی خوبی می شود. کد سامورایی ناشی از درک درستی از این نیاز برای کنترل ذهن و بدن است .بدون چنین دخالت کلی به سختی می توان به فضائل bushido پایبند بود.

 
اقدام مسئولانه در تمرین سلاح های سامورایی


همانطور که تمرینات سامورایی راهی پر مخاطره برای تسلط بر نفس هستند ممکن است به عنوان قاضی عمل کنند. با این حال، موقعیت اجتماعی خود مسئولیت هایی را به ما در کدهای سامورایی تحمیل می کند.
آنها مجبور شده اند برای عواقب ناشی از اعمال خود به فراتر از حال حاضر نگاه کنند و در نتایج احتمالی استفاده از سلاح های سامورایی تامل کنند. یکی از دلایل که آنها مورد احترام قرار گرفتند این است که حساسیت هایی را در استفاده از سلاح های سامورایی نشان دادند و نه تنها به فضائل bushido بلکه به احکام اخلاقی نیز پایبند بودند. این افراد آگاهانه از سلاح های سامورایی تیز و برنده خود در موقعیت های اجتماعی استفاده میکردند.


از آنجا که جنگ ، زمین آزمایش و اثبات آنها بود آنها به سرعت یاد گرفتند که چگونه از سلاح های خود به بهترین نحو استفاده کنند. در مواجه با تعارضات، آنها با استفاده از دانشی که در طول زندگی خود کسب کرده بودند از خود محافظت می کردند. آنها به این عقیده بودند که میدان نبرد عرصه نهایی، برای تست فطرت و شکیبایی است.

 
دو نوع سلاح سامورایی مورد استفاده جنگجویان سامورایی


در جنگ ، سامورایی ها استادان کشتار بودند. آنها به آرامی شروع به درک تعادل ظریف میان مرگ و زندگی می کردند. آنهایی که قرار بود بمیرند می خواستند به انجام این کار با حرمت و تواضع و بدون فکر به آسایش و راحتی خود جان خود را فدا کنند. همه این جنگجویان مسائل bushido را رعایت میکردند. آنها مایل بودند که از سلاح های سامورایی خود برای مبارزات مسالمت آمیز و نه کشتار استفاده کنند بدون اینکه خود یا دیگری را در معرض خطر قرار دهند.


هر بار که یک سامورایی شمشیر خویش را از نیام بر می کشد به نوعی آنرا به کار می گیرد، اما او خوب می داند که یک شمشیر هراسناک است و خوش ندارد تیغه اش بی جهت به نمایش در آید از این رو سامورایی هرگز تهدید نمی کند . یک سامورایی همیشه مراقب حرکات شمشیر خویش است و از یاد نمی برد که شمشیرش هم همیشه مراقب حرکات اوست. یک سامورایـی همواره محتـاط است.

دوئل ها،در کنار هنرهای رزمی ژاپنی ،یک موضوع جالب را در دوران فئودالی به وجود آورده بودند. هنرمندان ورزشهای نمایشی  در مبارزه های رسمی، و برای دلایل گوناگون با یکدیگر به رقابت می پرداختند. یک توریست پرتغالی در اوایل1600 میلادی وارد ژاپن شد  ودر مورد شیوه به کارگیری از شمشیر در سنجش فرد مقابل (حتی با سلاح های واقعی )،مشاهدات خود را به رشته تحریر در آورد.


 گاهی اوقات یک رزمی کار می توانست به دنبال دوئل در برابر هر فردی باشد،زیرا به واسطه این کار به شهرت زیادی می رسید .پیروزی در مقابل یک حریف مشهور می توانست شاگردان زیادی را برای فرد پیروز (و ثروت فراوان)به ارمغان بیاورد.
همچنین او می توانست نظر لردهای ثروتمند را برای استخدام جلب نماید. کسانی که به عنوان مربیان رسمی این لردها انتخاب می شدند، حقوق و موقعیت بالایی را به دست می آوردند.


شوگونت توانست دیدگاههای رسمی را در مورد دوئل کردن جهت دهی و یکپارچه سازد.
در این دوران،افراد عالی رتبه همین خواسته را دنبال می کردند .اگر سامورائی ها از انرژی خودشان در مبارزات استفاده می کردند، و در عوض کمتر در فعالیت های کم ارزش حضور می یافتند. مثل سرنگونی حکومت توکا گاواکه در آن شوگانها به دنبال حذف دوئل کردن بودند،زیرا این عمل را نوعی وحشی گری قلمداد می کردند.رهبران آن ها به دنبال کشوری آرام  بودند.همچنین در فرایند این دوئل ها هیچ گونه پیوستگی خاصی ملاحظه نمی شد.گاهی اوقات دوئل ها با یک پلاکارد رسمی در یک محل عمومی آغاز می گردید ،و گاهی اوقات آنها برای رقبای خصوصی انجام می گرفت.یکی از ترسناک ترین آنها اینگونه بود که فردی به طرف مرکز اموزش می رفت و مبارز می طلبید.اگر در این مبارزه مربی پیروز می شد ،اتفاق خاصی نمی افتاد ،اما اگر شکست می خورد ،او را اخراج و حقوق او را نمی دادند.

 

و اما در دیگر کشورها


دوئل کردن: یک تاریخچه طولانی در غرب دارد ،البته تفاوتهای زیادی بین نوع دوئل های انها با دوئل های دوران فئودالی ژاپن وجود دارد. در حالی که حس انتقام در غرب افراد را به سوی دوئل می کشاند، اما این نوع دوئل کمتر در ژاپن دیده می شد.مشهور بودن در غرب خیلی جدی بود،اما این مفهوم را در ژاپن نداشت. این به همان دلیل است که وقتی مربیان هنرهای نمایشی ژاپنی وارد غرب شدند،به شاگردان خودشان دوری از حمله و ضربه زدن به دیگران را می آموختند. انتقام گیری جایی در دوئل های قدیمی ژاپن نداشت. اگر کسی دچار اشتباه می شد و به شما آسیبی می رساند، شما او را می یافتید و سپس او را به قتل می رساندید. انتقام در این صورت نوعی عدالت بود و برای فرد مرتکب شونده هیچ بی آبرویی به همراه نداشت. تفاوت دیگر در قوانین است ژاپنی اصلا قوانینی را برای دوئل نداشتند در غرب از قرن 16تا19،تمامی دوئل ها عادلانه انجام می شد (ویرجینیا).

شرکت کنندگان برای سلاح توافق می کردند.و دوئل های رسمی قرون وسطی (اروپا)صورت می گرفت. ترتیب دهندگان دوئل ها نیز به دنبال بررسی سلاح ها بودند. در ژاپن،چنین چیزی قابل تصور نبود.کسانی که دوئل می کردند،می توانستند حتی از سلاح های واقعی استفاده نمایند. در کنار این موضوع،حتی فرد می توانست ان سلاح را بر روی دست بگیرد وبه همگان نشان دهد.یک شرکت کننده می توانست یک شمشیر چوبی داشته باشد و رقیب او یک میله آهنی در دست داشته باشد.حتی اگر موافقتی در این موضوع وجود داشت،هیچ تضمینی برای عدم آسیب رساندن وجود نداشت. نیروی حداکثری در استفاده از سلاح و داشتن سلاح های برتر کاری اخلاقی تلقی می شد .اگر یک مبارز با چوبی کوچک حضور یابد و شخصی با یک زنجیر بزرگ به مبارزه با او بیاید ،این یک مبارزه نا عادلانه خواهد بود.این تمایز بین دوئل ها در غرب و ژاپن ،بیشتر ریشه در تفاوت در ذهنیتی و فرهنگ دو طرف داشت.
 در غرب،ما به دنبال کارهای ناعادلانه هستیم ،پس به همین دلایل است که در مسابقات جودو یا کاراته تکنیک های خشنی استفاده نمی شوند.این اصلاحات برای ایمن تر شدن و عادلانه تر کردن این ورزشها است ،که بعدها ژاپنی ها از ان ها استفاده کردند.به نظر این روند غیر پیوسته بوده است،اما مفهوم عدالت غربی بر هنرهای ژاپن تحمیل شده و باعث رشد و تکامل در آن ها گردیده است.پس یک فرد 200پوندی نمی تواند با شخص سبک وزن مبارزه جودو داشته باشد .پس ما به تفکر در مورد دوئل های مرتبط با زمان فئودالی ژاپن و بررسی تفاوت های بین آنها و مبارزات امروزی و انعکاس معنی آنها نیاز داریم.